Meneer Serob woont in Tumanyan, een stad in de stedelijke gemeentelijke gemeenschap in de Lori provincie van Armenië en ligt op 149 km ten noorden van de hoofdstad Yerevan en 38 km ten noorden van de provinciale centrum Vanadzor. De bevolking van de stad is voornamelijk betrokken bij de landbouw en veeteelt. Er zijn veel arme ouderen te vinden. Velen van hen doen daarvoor een beroep op Mensenkinderen voor hulp.
Meneer Serob is 72 jaar en hij woont alleen. Hij is geboren en getogen in Tumanyan, hij heeft gestudeerd aan de plaatselijke middelbare school en heeft het grootste deel van zijn leven in deze stad doorgebracht. In zijn jeugd werkte hij in de steenfabriek in Tumanyan, waar hij vele jaren zwaar werk heeft verricht. Nu werkt hij niet meer, maar hij blijft zijn oude dag doorbrengen met het liefhebben van zijn stad.
Meneer Serob trouwde met mevrouw Evelina en ze kregen samen drie kinderen: twee dochters en een zoon. Familie was het belangrijkste in zijn leven. In 2003 verloor zijn vrouw Evelina echter haar lange strijd tegen baarmoederkanker en overleed. Dit verlies bracht enorm veel verdriet en leegte in het leven van meneer Serob, maar hij blijft sterk en probeert actief te blijven ondanks zijn leeftijd.
Zijn kinderen zijn volwassen geworden en hebben hun eigen gezinnen gesticht. Ze wonen op verschillende plaatsen. Zijn dochter Anzhela; 48 jaar oud is getrouwd en woont in Yerevan. Zijn tweede dochter Zina; 45 jaar oud woont in Vanadzor. Zijn zoon Shamir; 43 jaar oud is getrouwd en woont apart met zijn familie in Tumanyan.
De kinderen bezoeken meneer Serob van tijd tot tijd. Hun drukke levens; gezin, werk en verantwoordelijkheden verhinderen hen echter om vaker op bezoek te komen. Meneer Serob begrijpt dit en verwelkomt hen hartelijk wanneer ze op bezoek komen. Maar wanneer ze weggaan, wordt het huis weer stil en blijft hij alleen achter. Ondanks zijn leeftijd heeft meneer Serob manieren gevonden om zichzelf bezig te houden. Hij verzorgt de kleine tuin voor zijn huis, houdt konijnen en verzorgt de planten. Op deze manier probeert hij zijn omgeving gezelliger te maken en de tijd door te komen. Wanneer hij in zijn tuin werkt, vergeet hij soms het gevoel van eenzaamheid.
Meneer Serob is ook een goede zanger en is in de loop der jaren één van de meest erkende en geliefde figuren in de stad geworden. Zijn stem blijft sterk en vooral ’s avonds, wanneer de eenzaamheid het huis vult, pakt hij zijn favoriete liedboek en zingt met zachte stem. Mensen in de stad kennen hem onder de bijnaam “Gusan”, omdat hij zowel de pijn als de vreugde van het leven overbrengt via zijn liedjes, waarbij hij herinneringen uit het verleden deelt. Soms komen buren en oude bekenden in zijn tuin bijeen om naar zijn liedjes te luisteren en herinneringen op te halen aan het verleden. Voor hen is meneer Serob niet alleen een goede vriend, maar ook een levende geschiedenis, die blijft leven en oude herinneringen wakker maakt via zijn liedjes.
Het enige inkomen van meneer Serob is zijn maandelijkse pensioen van 44.000 AMD / € 104,-. Met dit bedrag probeert hij zijn uitgaven te dekken: nutsvoorzieningen, medicijnen en voedsel. Hoewel hij bescheiden en zuinig leeft, is het pensioen nauwelijks voldoende, vooral wanneer zijn medische kosten toenemen.
We zijn van plan om meneer Serob Hovsepyan in het project seniorsponsoring in te schrijven. Als gevolg hiervan ontvangt hij voedingspakketten, krijgt hij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt hij verwarming.