Mevrouw Farida woont in de stad Vanadzor, in de Lore regio. Vanadzor is de derde grootste stad van Armenië. Het ligt in het noorden van het land, aan de oevers van de Pambak-rivier, omgeven door bergachtige landschappen. Vanadzor staat bekend om zijn prachtige natuur. Vanadzor is één van de belangrijkste steden van Armenië met zijn rijke geschiedenis, culturele en industriële erfgoed. Hoewel Vanadzor mooi is en veel interessante plekken heeft om te bezoeken, zijn er ook sociaal achtergestelde gezinnen en eenzame ouderen die zich in een moeilijke levenssituatie bevinden.
Mevrouw Farida is 77 jaar en haar leven zit vol herinneringen, zowel gelukkig als pijnlijke herinneringen. Ze werd geboren en groeide op in het Armeense dorp Brdadzor in Georgië, waar ze haar kinderjaren doorbracht met spelen op het land bij haar familieleden. Ze trouwde op jonge leeftijd en kreeg 5 kinderen. Het gezin verhuisde naar Vanadzor, een grote stad, waar mevrouw Farida haar hart en leven wijdde aan haar gezin en werk. Jarenlang werkte ze als vakvrouw in de textielindustrie en ze bracht elke dag door in de fabriek om een betere toekomst voor haar kinderen op te bouwen.
In het begin was alles prima. Het gezin was samen, de kinderen waren gezond en haar man was aan haar zijde. Maar er kwamen tegenslagen. De verwoestende aardbeving van Spitak in 1988 was de eerste klap. Mevrouw Farida verloor haar huis en daarna haar lieve zus. Haar zus, die verpleegster was, bood zich samen met haar man aan om de slachtoffers in het rampgebied te helpen. Maar op weg hiernaartoe werden ze het slachtoffer van een auto-ongeluk. Vanaf die dag begonnen de harde en donkere dagen van mevrouw Farida’s leven. “De ene klap was net geïncasseerd en de volgende kwam alweer,” zei ze met tranen in haar ogen. In 1993, op 26-jarige leeftijd, stierf mevrouw Farida’s zoon aan een hartstilstand. Twee jaar later stierf haar man, en daarna haar moeder. Verdriet volgde op verdriet, en mevrouw Farida verloor de mensen die het dichtst bij haar stonden, één voor één.
De man van haar jongste dochter stierf bij een ongeluk, waarbij hij twee jonge kinderen achterliet. Mevrouw Farida probeerde kracht te vinden om bij haar kinderen en kleinkinderen te blijven. Maar haar gezondheid werd ook slechter. Ze kreeg een hoge bloeddruk en hypertensie. Ze negeerde haar kwalen en nam een baan aan als bakker in een bakkerij om op de één of andere manier te overleven. In de winter, op weg naar haar werk, gleed ze uit en viel, waarbij ze haar handen brak. In de lente stierf haar oudste dochter plotseling, en deze pijn maakte mevrouw Farida’s pijn nog erger. Door toenemende druk is mevrouw Farida flauw gevallen en brak ze haar been. Een paar maanden later kreeg ze een beroerte. Na lange behandelingen herstelde ze slechts gedeeltelijk en kreeg zij de 3e graad van invaliditeit. “God heeft me een lang leven gegeven, maar geen geluk”, zei ze.
Haar drie dochters wonen ook in Armenië, maar hun sociale situatie staat hen niet toe om hun moeder volledig te helpen. Mevrouw Farida leeft van haar kleine pensioen van AMD 47.000 / € 112,-, wat nauwelijks genoeg is voor haar nutsvoorzieningen en medicijnen. Ondanks haar eenzaamheid heeft mevrouw Farida haar vertrouwen in mensen niet verloren. Ze herinnert zich nog steeds met plezier de jaren van haar jeugd, toen ze elke dag omringd werd door de zorg van familieleden en vrienden. En nu, toen ze alleen achterbleef, werden haar enige vrienden haar herinneringen. Ze leeft in haar herinneringen, in de overtuiging dat, ondanks haar gecompliceerde en wrede leven, de liefde nog steeds verdriet kan overwinnen.
We zijn van plan om mevrouw Farida Aslikyan in het project seniorsponsoring in te schrijven. Als gevolg hiervan ontvangt zij voedingspakketten, krijgt zij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt zij verwarming.