Mevrouw Aghunik woont in Tumanyan, een stad in de stedelijke gemeentelijke gemeenschap in de Lori provincie van Armenië en ligt op 149 km ten noorden van de hoofdstad Yerevan en 38 km ten noorden van de provinciale centrum Vanadzor. De bevolking van de stad is voornamelijk betrokken bij de landbouw en veeteelt. Er zijn veel arme ouderen te vinden. Velen van hen doen daarvoor een beroep op Mensenkinderen voor hulp.
Mevrouw Aghunik is 83 jaar en haar leven is vol met uitdagingen, maar ze heeft nooit haar wilskracht of hoop verloren. Geboren en getogen in het dorp Tsater, leerde ze zich aan te passen aan het plattelandsleven. Haar gezin was groot, met zeven kinderen, en zoals veel plattelandsgezinnen werd onderwijs als een luxe beschouwd. Na het afronden van school, ging ze niet verder met haar opleiding. Na school trouwde ze met een jongeman uit het dorp Ahnidzor. Het huwelijk was echter niet gemakkelijk. Toen ze naar de familie van haar man verhuisde, was alles nieuw en onbekend. Ze moest zich niet alleen aanpassen aan een nieuwe omgeving, maar ook aan de levensstijl van het grote gezin van haar man. Mevrouw Aghunik stond altijd bekend als een harde werkster. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat was ze bezig met landbouw: ze hield vee, bewerkte het land en zorgde voor haar kinderen. Ze heeft drie kinderen gekregen, die ze grootbracht door veel ontberingen heen, maar ze klaagde nooit.
Het leven van mevrouw Aghunik ging een nieuwe fase in toen ze met haar man naar Tumanyan verhuisde. Ze begonnen daar een nieuw leven. Haar man, Kolyan, werkte als schoenmaker en repareerde schoenen, wat een inkomen opleverde voor het gezin. Mevrouw Aghunik werkte als kok in het plaatselijke ziekenhuis. Al die jaren bereidde ze met liefde maaltijden voor het ziekenhuispersoneel en de patiënten. Het werk was niet gemakkelijk; ze maakte lange dagen, maar ze klaagde nooit. Hun gezin leefde een bescheiden, maar sterk en liefdevol leven. Mevrouw Aghunik hechtte altijd waarde aan de eenheid en zorg van het gezin.
Na de dood van haar man veranderde alles. De warmte en veiligheid in het huis namen af, maar mevrouw Aghunik besefte dat ze moest blijven leven, vertrouwend op haar eigen kracht. Het dagelijkse leven was niet meer hetzelfde; het huis was gevuld met stilte, die vaak zwaar en verstikkend was. De kinderen van mevrouw Aghunik groeiden op, trouwden en begonnen hun eigen gezinnen. Haar dochter, Melanya en zoon, Arshak, verhuisden met hun gezinnen naar Rusland. Mevrouw Aghunik denkt vaak aan hen, verlangend wachtend op hun telefoontjes en nieuws. Arshak probeert al jaren zijn problemen met documentatie op te lossen, maar is nog niet in staat geweest om terug te keren naar Armenië. Zijn moeder wacht elke dag op zijn telefoontje, zich zorgen makend als ze lange tijd niets van hem hoort. Soms praten ze aan de telefoon, maar het vervangt niet de omhelzing van een moeder of oprechte gesprekken.
Melanya bezoekt haar moeder om de paar jaar, maar ze heeft haar eigen problemen. Haar echtelijke woning werd verwoest tijdens de verwoestende aardbeving in Spitak in 1988 en al haar bezittingen zijn jarenlang bij haar moeder thuis gebleven. Mevrouw Aghunik begrijpt de problemen van haar dochter en probeert een oplossing te vinden, maar ze voelt dat er elke keer dat dit onderwerp ter sprake komt een onzichtbare muur tussen hen ontstaat. Ze wil niet dat de kwestie van eigendom hun relatie verstoort, De derde dochter van mevrouw Aghunik woont in Tumanyan met haar eigen gezin, maar ze heeft ook met veel problemen te maken. Het grootste probleem is het gebrek aan werkgelegenheid; het vinden van een baan in een klein stadje is altijd moeilijk geweest en de situatie is de laatste jaren verslechterd. Mevrouw Aghunik ziet de zorgen van haar dochter en voelt hoe ze worstelt om haar gezin draaiende te houden.
Op haar leeftijd is mevrouw Aghunik een beetje een perfectionist geworden. Voor haar moet alles strikt geordend zijn, elk item op zijn plaats, alles schoon en perfect. Haar tuin wordt nauwkeurig onderhouden, met bomen en bloemen die harmonie creëren. Ze verzorgt haar tuin elke dag: ze maait het gras en geeft de bloemen water. Mevrouw Aghunik zegt: “Als ik ga zitten, word ik ziek”, en de tuin is haar ware toevluchtsoord geworden. Als ze de tuin binnenkomt, lijkt ze de hele wereld te vergeten: het verleden, de pijn, alles. De tuin draait niet alleen om het verzorgen van de grond en de planten; het is ook een bron van psychologische vrede en verlichting. “Als ik de tuin binnenkom, vergeet ik mijn zorgen”, zegt ze met een glimlach, terwijl ze met liefde en zorg naar de bomen en bloemen kijkt. De tuin van mevrouw Aghunik is haar kleine wereld, een bron van vrede, rust en harmonie.
Mevrouw Aghunik ontvangt een maandelijks pensioen van 45.000 AMD / € 106,-. Ze gebruikt dit geld om de nutsvoorzieningen te betalen, zoals water, elektriciteit en gas. Met dit inkomen is het moeilijk om voldoende in alle behoeften te kunnen voorzien als medicijnen en voedsel. Mevrouw Aghunik is voorzichtig met haar financiën, controleert al haar uitgaven en probeert te besparen waar ze kan.
We zijn van plan om mevrouw Aghunik Matevosyan in het project seniorsponsoring in te schrijven. Als gevolg hiervan ontvangt zij voedingspakketten, krijgt zij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt zij verwarming.