Meneer Sargis Anushavan woont in het dorp Artashar in de regio Armavir; 37km verwijderd van de hoofdstad Yerevan. In het dorp is er weinig werkgelegenheid, maar de dorpsbewoners zijn hardwerkende mensen en de meesten hebben het stukje land vlakbij hun huis bewerkt. De belangrijkste bezigheid van de dorpelingen is landbouw. Velen van hen doen een beroep op Mensenkinderen.
We bezochten mevrouw Ashkharuhi; 61 jaar en meneer Sargis; 65 jaar. We werden bij de deur heel bescheiden begroet. Het echtpaar is verdrietig; toen we binnenkwamen, zagen we in een hoek van de woonkamer de Armeense vlag en militaire foto’s van een knappe man, en toen werd duidelijk dat hun zoon oorlogsslachtoffer was.
Tijdens het gesprek vertelden ze dat meneer Sargis een familielid was van de buurvrouw van mevrouw Ashkharuhi, dat hij hen vaak bezocht en verliefd werd op mevrouw Ashkharuhi. Ze trouwden op 7 februari 1981. Beiden hebben een opleiding gevolgd. Mevrouw Ashkharuhi is verpleegster van beroep en meneer Sargis studeerde techniek en constructie. Samen kregen ze twee zonen. Nadat ze kinderen hadden gekregen, werkte mevrouw Ashkharuhi niet meer en zorgde ze voor de kinderen en het huishouden. Meneer Sargis werkte in de bouw en de landbouw.
De oudste zoon van het gezin heet Arayik, 42 jaar oud, getrouwd en hij heeft een gezin. Hij woont met zijn gezin in een huurhuis en hij kan zijn ouders alleen helpen door van tijd tot tijd hun land te bewerken. Hun andere zoon, Melik, nam als vrijwilliger deel aan de Artsakh-Azerbeidzjaanse oorlog van 2020 en stierf op 1 november van hetzelfde jaar op 36-jarige leeftijd. Melik had een vrouw en drie kinderen, woonde bij zijn ouders, werkte altijd hard en zorgde voor de uitgaven van het gezin. Na zijn dood viel alles uiteen. Zijn vrouw is met de kinderen het huis uitgegaan en tot op de dag van vandaag heeft ze geen contact meer met mevrouw Ashkharuhi en meneer Sargis. Als de kinderen vakantie hebben, stuurt ze ze op bezoek bij hun grootouders, maar dit gebeurt zelden. De dood van hun zoon was zwaar voor het echtpaar. Ze waren voortdurend van streek, vooral omdat ze na zijn dood alleen achterbleven. Mevrouw Ashkharuhi heeft een beroerte gehad en meneer Sargis heeft hernia’s en hartproblemen. Ze werken niet, na de dood van hun zoon hebben enkele weldoeners wat meubilair gedoneerd en sindsdien hebben ze geen andere steun meer gehad. Hun enige inkomen is het ouderdomspensioen van meneer Sargis van 36.000 AMD / € 86,- per maand. Met dit kleine inkomen kunnen ze niet voldoende in hun behoeften voorzien. Daarom heeft het echtpaar voedsel, kleding, medicijnen, brandhout en andere basisbehoeften nodig.
We zijn van plan om meneer Sargis Anushavan in het project seniorsponsoring in te schrijven. Als gevolg hiervan ontvangt hij voedingspakketten, krijgt hij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt hij verwarming. Zeer belangrijk hierbij is dat hij weer in de samenleving zal worden geïntegreerd. Hij zal mensen ontmoeten, lezen, en psychologische en geestelijke gesprekken voeren. Ook voor mevrouw Ashkharuhi gaan we op zoek naar een sponsorouder.