Mevrouw Hransuh Grigoryan woont in de hoofdstad Yerevan, één van de oudste steden in het westen van Armenië. Yerevan heeft gebouwen uit verschillende perioden en culturen. Ongeveer 60% van de bevolking van Armenië woont in Yerevan. Yerevan is prachtig met zijn gebouwen en bezienswaardigheden en is heel mooi in de ogen van buitenlandse toeristen. Er zijn ook veel arme ouderen te vinden. Velen van hen doen daarvoor een beroep op Mensenkinderen voor hulp.
De 72-jarige mevrouw Hranush Grigoryan is een bejaarde alleenstaande vrouw. Ze is geboren in het dorp Geghanist, in de regio Ararat, ongeveer 60 km van de hoofdstad Yerevan. Ze verbleef hier in het huis van haar vader, ze woonde bij haar ouders, broers en zus. Haar ouders en broers zijn inmiddels overleden en haar zus woont met haar familie in Rusland. Sinds 1981 woont ze in de hoofdstad Yerevan.
Mevrouw Hranush heeft haar middelbare schoolopleiding in haar geboortedorp gedaan. In 1969 werd ze toegelaten en studeerde gedurende 3 jaar aan het Militair trainingscentrum van Yerevan en haalde de kwalificatie van verpleegster. Na haar afstuderen werkte ze in 1972-1990 als dienstdoend verpleegster bij het Epit Bureau in Yerevan. Van 1990-2004 werkte ze als wijkverpleegkundige in de Polikliniek Yerevan No. 9. Mevrouw Hranush trouwde in 1981, op 31-jarige leeftijd, en verhuisde naar Yerevan, naar het huis van haar man Rafik. Rafik was een militair en stierf in 2002. Ze hebben geen kinderen gekregen. Ze vertelt dat het niet onderzocht was waarom ze geen kinderen hebben gekregen en dat ze hier spijt van heeft. Na de dood van haar man in 2002, verkocht haar stiefbroer het huis van haar man en verdeelde het geld onder de familieleden van haar man. Mevrouw Hranush ontving een heel klein bedrag. Met dat geld besloot ze tijdelijk in Geghanist te gaan wonen bij het gezin van haar broer, omdat ze alleen was en depressief na de dood van haar man. Ze had behoefte aan een warme familiaire sfeer. Tot 2013 woonde ze in het dorp Geghanist, in het huis van haar broer.
In 2013 kocht mevrouw Hranush met enige financiële steun van haar neef en wat van haar spaargeld een huis in Yerevan, vlakbij haar huidige woning, in een poging haar eigen plekje te creëren. Ze heeft 4 jaar (2013-2017) in een klein huisje gewoond, waar de omstandigheden volgens mevrouw Hranush verschrikkelijk waren. In 2017 heeft ze het huis verkocht en het huidige huis gekocht, dat een kamer heeft, maar de staat hiervan is niet al te best, maar de muren zijn in ieder geval van steen. Ze kocht het huis voor 750.000 AMD / € 1753,- . Ze betaalde met een deel van het geld dat ze ontving van de verkoop van het huisje – 300000 AMD / € 701,- en de rest van het geld werd bijgedragen door haar neef. De neef heeft nu een gezin en kan mevrouw Hranush al een tijdje niet meer helpen, omdat hij nauwelijks voor zijn eigen gezin kan zorgen.
Dit huis is klein. Slechts één bed, één tafel met twee stoelen en een kast pasten net in één kamer. Het bed doet dienst als sofa, alles wat ze nodig had stond op tafel: kruiden, boeken, medicijnen. Al het bestaande meubilair is versleten, kapot en aan verandering toe. Ze houdt ervan om voor planten te zorgen en vindt zo troost in haar grauwe eenzaamheid. Op tafel lag de Bijbel en het gebedenboek, de dagelijkse vrienden van mevrouw Hranush. Ze leest en voelt dat God met haar is.
Het maken van foto’s was niet makkelijk omdat er nauwelijks ruimte was om te bewegen. Jaren geleden voegde mevrouw Hranush, met wat van haar spaargeld, een kleine kamer naast die kamer toe door een nieuw raam en een nieuwe deur te installeren. Het werk is gratis gedaan door de buurman. Mevrouw Hranush blijft in haar kleine kamer wonen. De toegevoegde kamer is leeg, alleen de watercontainers stonden tegen de muur opgesteld en een kleine, blauwe gasfles waarop ze kookt. Het huis ligt vrij ver van de gebouwen en in een verlaten gebied waar geen waterleiding is. Op deze hoge leeftijd is het moeilijk om water te halen. De woning heeft geen nutsvoorzieningen, er is geen badkamer en ze verwarmt water met een boiler en baadt in een kom. Er is geen keuken, er zijn geen apparaten, alleen een oude, goed gekoelde koelkast in een hoek van de kamer, die vaak dienst doet als kast. De wc staat buiten het huis, vrij ver van huis, wat moeilijk is voor mevrouw Hransuh op haar leeftijd. In de winter moet ze 14.000 AMD / € 33,- betalen voor nutsvoorzieningen (elektriciteit, kleine gasflesvulling), omdat ze de kamer verwarmt met een elektrische kachel. In de zomer betaalt ze 5000 AMD / € 12,- voor nutsvoorzieningen.
Mevrouw Hranush heeft een 3e graads handicap. Ze heeft diabetes en krijgt elke maand gratis medicijnen van 19 poliklinieken. Ze heeft een hoge bloeddruk en hartritmestoornissen. Voor deze problemen neemt ze medicijnen in volgens de instructies van de arts waarvoor ze maandelijks zo’n 20.000 AMD / € 47,- nodig heeft. Dit is best veel geld voor mevrouw Hranush, als we er rekening mee houden dat haar maandelijks pensioen maar 40.000 AMD / € 94,- is. Mevrouw Hranush heeft voedsel en medicijnen nodig, want met haar pensioen van 40.000 AMD / € 94,- koopt ze maar een deel van haar medicijnen waardoor het vaak erger wordt, haar bloeddruk enorm stijgt, en ze problemen met haar hart krijgt. De prioriteit voor haar is het probleem van water, vanwege het gebrek daaraan moet ze lange afstanden afleggen met plastic containers vol water om water te hebben om te drinken, te koken en kleren te wassen. Om het waterleidingprobleem op te lossen, informeerde mevrouw Hranush en stelde vragen aan experts en ontdekte dat er 500.000 AMD / € 1369,- nodig zou zijn om het water bij haar huis te brengen.
Ze droeg de oorbellen die ze 30 jaar geleden kocht, maar nooit uit haar oren haalt. Toen we weggingen, zei ze dat ze God elke dag bedankt, ondanks alle moeilijkheden. Bedankt om op de been te zijn, te kunnen lopen, bewegen, naar de polikliniek, winkel, enz. te kunnen gaan, zelfs met moeite.
We zijn van plan om mevrouw Hransuh Grigoryan in het project seniorsponsoring in te schrijven. Als gevolg hiervan ontvangt zij voedingspakketten, krijgt zij medische hulp, kleding, verzorgingsproducten, sociaal psychologische ondersteuning en tijdens de windermaanden krijgt zij verwarming. Zeer belangrijk hierbij is dat zij weer in de samenleving zal worden geïntegreerd. Zij zal mensen ontmoeten, lezen, en psychologische en geestelijke gesprekken voeren.